Il s’appelait Nahel, il avait 17 ans. Nahel est mort le 27 juin 2023 à bord de sa voiture : il a été tué par balle, à bout portant, par un policier suite à un refus d’obtempérer. Il se trouvait sur une voie de bus et a cherché à s’enfuir après avoir été menacé de mort par le policier qui braquait déjà son arme sur lui.

La police a immédiatement adopté la version selon laquelle la voiture fonçait sur les forces de l’ordre tandis que les médias se sont empressés de parler du casier judiciaire de la victime. Pourtant la vidéo de la scène montre que les policiers se trouvent sur le côté de la voiture, initialement à l’arrêt, et que leur vie n’était donc à aucun moment menacée.

La logique est souvent la même au fur et à mesure que ces affaires se répètent : montrer qu’il s’agissait d’une mauvaise personne, « délinquante » ou peu « intégrée socialement ». D’une part, les médias transmettent ces informations sans les vérifier et il s’agit bien souvent de mensonges ou d’exagérations. D’autre part, et surtout, quand bien même il s’agirait de faits avérés, cela ne justifie en aucun cas un meurtre, ni ne peut servir de circonstances atténuantes à l’intention de donner la mort. Ce narratif n’a pour objectif que d’établir et normaliser l’impunité policière dans les affaires de crimes racistes.

Encore et toujours, sans la présence d’une vidéo, la parole des victimes ne vaut rien. Ou plus précisément, elle ne vaut rien quand il s’agit d’un membre des forces de l’ordre sur le banc des accusés, quand bien même il s’agit d’un scénario qui se répète.

Il ne s’agit pas moins du treizième homicide perpétré par les forces de l’ordre depuis le début de l’année suite à un refus d’obtempérer. Seulement cinq policiers sur les treize responsables ont été mis en examen, les autres ayant été libérés sans poursuite jusqu’à maintenant. Il s’agit d’un chiffre exceptionnel, qui n’est pas sans lien avec la loi de 2017 modifiant le droit des policiers à faire usage de leurs armes.

Il ne faut cependant pas s’étonner d’une montée des violences notamment racistes dès lors que jusqu’au sommet de l’État des termes comme « décivilisation », « grand remplacement » ou « ensauvagement » sont employés quand des lois discriminantes sont votées ou proposées au vote. À quoi peut bien mener une politique qui s’approprie les thématiques des suprémacistes blancs ?

Ce racisme d’État trouve son aboutissement dans les institutions, ici la police. Les violences qu’il engendre sont permises et tolérées par le pouvoir en place, qui s’empresse de renvoyer dos à dos l’extrême gauche et l’extrême droite, comme après l’attentat contre le maire de Saint-Brévin suite à l’implantation dans sa commune d’un Centre d’Accueil de Demandeurs d’Asile.

Ne nous leurrons pas. Si le policier s’est permis d’appuyer sur la détente à bout portant, c’est bien qu’il ne pensait pas qu’il puisse y avoir de conséquences ; c’est que selon lui, au fond, la vie de Nahel ne valait rien, à ses yeux comme à ceux de la société.

Peut-on encore renvoyer la responsabilité des meurtres policiers sur les individus uniquement ? S’agissait-il seulement d’un mauvais flic ? Non ! L’usage rhétorique de renvoi strict à un problème d’individu qui n’aurait commis qu’une « bavure » est insoutenable. Ce n’est que la forme d’un racisme que l’État fait mine de ne pas voir, et qui dans les faits autorise à tuer.

Il est plus qu’urgent de porter une critique radicale de la police nationale, cette institution raciste et coloniale, gangrenée par l’extrême droite, qui terrorise toute une partie de la population dans la plus grande impunité.

Les personnes victimes du racisme de l’institution policière ne cessent de la dénoncer depuis des années. La négation de leurs droits fondamentaux n’est pas conditionnée à leur militantisme ou leur opposition à une réforme comme celle du système des retraites ; le simple fait d’exister les y confronte. Les exilé·es souffrent particulièrement de cette violence, que ce soit dans le cimetière qu’est devenue la Méditerranée, à Calais, à Mayotte, ou dans les Centres de rétention administrative où Mohamed, un homme de 59 ans, est mort il y a un mois après avoir subi des coups de policiers.

Ces crimes s’inscrivent dans une longue liste depuis 40 ans, si ce n’est plus (on se souvient des crimes de masse du 17 octobre 1961). De nombreux noms nous viennent en tête : Malik Oussekine, Abdel Benahya, Zied et Bouna, Moshin et Lakhamy, Akim Ajimi, Ali Ziri, Mamadou Marega, Wissam El Yamni, Amine Bentounsi, Angelo Garan, Gaye Camara, Liu Shaoyao, Babacar Gaye, Steve Maya Caniço, Claude Jean-Pierre, et bien d’autres encore… Depuis les fortes mobilisations réclamant vérité et justice pour Adama Traoré contre laquelle sa famille a subi une répression hallucinante durant 5 ans, et 3 ans après les mobilisations mondiales pour George Floyd, les seules « réponses » de l’État sont des fins de non recevoir.

Dans le contexte de répression généralisée que nous connaissons, nous estimons que les révoltes qui ont démarré à Nanterre sont parties intégrantes du mouvement social. Il s’agit de réclamer justice et vérité pour Nahel et les autres victimes de crimes policiers, et nous nous joignons à ces réclamations.

Toutes nos pensées vont aux proches des victimes de ces meurtres policiers.

Dans l’immédiat, nous réclamons justice et vérité pour Nahel, l’abrogation des lois Sécurité globale et Séparatisme, et le désarmement de la police.

Face au racisme et aux violences policières : unité populaire !

Nous relayons ici l’appel de la famille de Nahel à une marche blanche demain (le 29 juin) à 14h à Nanterre.

Union communiste libertaire, le 28 juin 2023.

Τη νύχτα της 27ης προς την 28η Ιουνίου ξέσπασαν επεισόδια στην πόλη της Ναντέρ, με σκοπό καταγγείλουν μια ακόμη δολοφονία από αστυνομικό.

Το όνομά του ήταν Naël και ήταν 17 ετών. Ο Naël δολοφονήθηκε στις 27 Ιουνίου 2023 μέσα στο αυτοκίνητό του, όταν αστυνομικός τον πυροβόλησε από κοντινή απόσταση, επειδή εκείνος αρνήθηκε να συμμορφωθεί. Βρισκόταν σε λωρίδα λεωφορείου και προσπάθησε να διαφύγει, αφού η ζωή του απειλούταν από τον αστυνομικό, ο οποίος τον σημάδευε ήδη με το όπλο του.

Η αστυνομία υιοθέτησε αμέσως την εκδοχή ότι το αυτοκίνητο εμβόλισε την αστυνομία, ενώ τα μέσα ενημέρωσης έσπευσαν να αναφερθούν στο ποινικό μητρώο του θύματος. Ωστόσο, το βίντεο της σκηνής δείχνει ότι οι αστυνομικοί βρίσκονται στην πλευρά του αυτοκινήτου, το οποίο αρχικά ήταν ακίνητο. Επομένως, η ζωή τους δεν απειλήθηκε σε καμία στιγμή.

Η λογική είναι συχνά η ίδια, καθώς επαναλαμβάνονται αυτές οι υποθέσεις. Σκοπός είναι να δείξουν ότι το θύμα ήταν κακός άνθρωπος, “παραβάτης” ή όχι πολύ “κοινωνικά ενταγμένος”. Από τη μία πλευρά, τα ΜΜΕ μεταδίδουν αυτές τις πληροφορίες χωρίς να τις ελέγχουν και συχνά πρόκειται για ψέματα ή υπερβολές. Δεύτερον, και πιο σημαντικό, ακόμη και αν τα γεγονότα ήταν αληθινά, αυτό δε δικαιολογεί σε καμία περίπτωση τη δολοφονία, ούτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ελαφρυντικό για την πρόθεση πρόκλησης θανάτου. Ο μοναδικός σκοπός αυτής της αφήγησης είναι να καθιερώσει και να εξομαλύνει κοινωνικά την ατιμωρησία της αστυνομίας σε περιπτώσεις ρατσιστικών εγκλημάτων.

Ξανά και ξανά, χωρίς την παρουσία ενός βίντεο, ο λόγος των θυμάτων είναι άχρηστος. Ή ακριβέστερα, δεν αξίζει τίποτα, όταν στο εδώλιο κάθεται ένα μέλος των δυνάμεων του νόμου και της τάξης, ακόμη και αν πρόκειται για ένα σενάριο που επαναλαμβάνεται.

Πρόκειται για όχι λιγότερη από τη 13η ανθρωποκτονία που διαπράττεται από αστυνομικούς από την αρχή του έτους μετά από άρνηση συμμόρφωσης του θύματος. Μόνο σε 5 από τους 13 υπεύθυνους αστυνομικούς έχουν απαγγελθεί κατηγορίες, ενώ οι υπόλοιποι έχουν αφεθεί μέχρι στιγμής ελεύθεροι, χωρίς να τους ασκηθεί δίωξη. Πρόκειται για έναν σημαντικό αριθμό, ο οποίος δεν είναι άσχετος με τον νόμο του 2017 που τροποποιεί το δικαίωμα των αστυνομικών να χρησιμοποιούν τα όπλα τους.

Ωστόσο, δε θα πρέπει να μας εκπλήσσει η αύξηση της βίας, ιδίως της ρατσιστικής βίας, όταν όροι όπως “απο-πολιτισμός ή αλλοίωση του πολιτισμού” και “μεγάλη αντικατάσταση” χρησιμοποιούνται στην κορυφή του κράτους, όταν ψηφίζονται ή τίθενται σε ψηφοφορία νόμοι που εισάγουν διακρίσεις. Ποιο είναι το νόημα μιας πολιτικής που οικειοποιείται την ατζέντα των λευκών ρατσιστών;

Αυτός ο κρατικός ρατσισμός κορυφώνεται στους θεσμούς, στην προκειμένη περίπτωση στην αστυνομία. Η βία που ασκεί η αστυνομία γίνεται επιτρεπτή και ανεκτή από την εξουσία, η οποία σπεύδει να δείξει με το δάχτυλο την άκρα αριστερά και την άκρα δεξιά, όπως έγινε μετά την επίθεση στον δήμαρχο του Saint-Brévin, μετά το άνοιγμα ενός κέντρου για αιτούντες άσυλο στην πόλη του.

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Αν ο αστυνομικός πήρε το θάρρος να τραβήξει τη σκανδάλη εξ επαφής, ήταν επειδή δεν πίστευε ότι θα υπήρχαν συνέπειες. Ήταν επειδή, κατά την άποψή του, η ζωή του Naël ήταν άνευ σημασίας στα δικά του μάτια και στα μάτια της κοινωνίας.

Μπορούμε ακόμα να ρίχνουμε την ευθύνη για τις αστυνομικές δολοφονίες αποκλειστικά στα άτομα; Ήταν μόνο ένας κακός αστυνομικός; Όχι. Η ρητορική χρήση της αναφοράς αυστηρά στο πρόβλημα ενός ατόμου που διέπραξε μόνο μια “γκάφα” είναι αφόρητη. Πρόκειται απλώς για μια μορφή ρατσισμού στην οποία το κράτος κάνει ότι δεν βλέπει, αλλά στην πραγματικότητα επιτρέπει τις κρατικές δολοφονίες.

Υπάρχει επείγουσα ανάγκη για ριζική κριτική της εθνικής αστυνομίας, αυτού του ρατσιστικού και αποικιοκρατικού θεσμού, που έχει καταστεί “γάγγραινα”από την ακροδεξιά και τρομοκρατεί ένα ολόκληρο τμήμα του πληθυσμού με πλήρη ατιμωρησία.

Τα θύματα του ρατσισμού από την αστυνομία καταγγέλλουν αυτόν τον θεσμό εδώ και χρόνια. Η άρνηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους δεν εξαρτάται από τον ακτιβισμό τους ή την αντίθεσή τους σε μια μεταρρύθμιση, όπως αυτή του συνταξιοδοτικού συστήματος. Το απλό γεγονός της ύπαρξής τους τους φέρνει αντιμέτωπους με αυτόν τον ρατσιστικό, κατασταλτικό και δολοφονικό, όπως αποδεικνύεται, θεσμό. Οι εξόριστοι υποφέρουν ιδιαίτερα από αυτήν τη βία, είτε στο νεκροταφείο που έχει μετατραπεί η Μεσόγειος, είτε στο Καλαί, είτε στη Μαγιότ, είτε στα κέντρα διοικητικής κράτησης, όπου ο Μοχάμεντ, ένας 59χρονος άνδρας, δολοφονήθηκε πριν από ένα μήνα μετά από ξυλοδαρμό από αστυνομικούς.

Τα εγκλήματα αυτά είναι μέρος ενός μεγάλου καταλόγου που ξεκινάει πριν από 40 χρόνια, αν όχι περισσότερο (θυμόμαστε τα μαζικά εγκλήματα της 17ης Οκτωβρίου 1961). Πολλά ονόματα έρχονται στο μυαλό: Malik Oussekine, Abdel Benahya, Zied και Bouna, Moshin και Lakhamy, Akim Ajimi, Ali Ziri, Mamadou Marega, Wissam El Yamni, Amine Bentounsi, Angelo Garan, Gaye Camara, Liu Shaoyao, Babacar Gaye, Steve Maya Caniço, Claude Jean-Pierre, και πολλοί άλλοι… Από τις μαζικές διαμαρτυρίες με αίτημα την αλήθεια και τη δικαιοσύνη για τον Adama Traoré, εναντίον του οποίου η οικογένειά του έχει υποστεί απίστευτη καταστολή εδώ και 5 χρόνια, και 3 χρόνια μετά τις παγκόσμιες διαμαρτυρίες για τον George Floyd, οι μόνες “απαντήσεις” από το κράτος ήταν αρνήσεις.

Στο σημερινό πλαίσιο της εκτεταμένης καταστολής, πιστεύουμε ότι οι εξεγέρσεις που ξεκίνησαν στη Ναντέρ αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του κοινωνικού κινήματος. Πρόκειται για τη διεκδίκηση της δικαιοσύνης και της αλήθειας για τον Naël και τα υπόλοιπα θύματα των αστυνομικών εγκλημάτων. Εμείς στηρίζουμε αυτά τα αιτήματα και συμμετέχουμε στις κινητοποιήσεις οργής.

Οι σκέψεις μας είναι με τους συγγενείς των θυμάτων αυτών των αστυνομικών δολοφονιών.

Προς το παρόν, απαιτούμε δικαιοσύνη και αλήθεια για τον Naël, την κατάργηση των νόμων για την παγκόσμια ασφάλεια, τον αυτονομισμό και τον αφοπλισμό της αστυνομίας.

Ενότητα του λαού απέναντι στο ρατσισμό και την αστυνομική βία!

Μεταφέρουμε εδώ το κάλεσμα της οικογένειας του Naël για μια σιωπηλή πορεία αύριο (29 Ιουνίου) στις 14:00 στη Ναντέρ.

Union Communiste Libertaire (Ελευθεριακή Κομμουνιστική Ένωση)

28/6/2023

*Σύνδεσμος της ελληνικής μετάφρασης: https://www.alerta.gr/archives/30916?fbclid=IwAR19tqO2OoPSfyNsGM_fF_bjYnznQrsvdEv_Pis5B49THI63mnyQJXi7aL8